De overeenkomst tussen vogels fotograferen en het luisteren naar de cd Carnegie Hall 1970 (Live) van Neil Young is: het gevoel van de onmetelijke ruimte. Vergelijkbaar met een overval op klaarlichte dag. Denk ik. Opeens is het er. Het pakt je op en smijt je honderden meters verderop weer neer. Soms voelt het verstild, soms angstaanjagend. Het grijpt je bij de keel. Omdat je hoofd je gedachten niet bij kunnen houden. Je ziet je leven aan je voorbij trekken en even word je je bewust van het feit dat je bestaat maar niet snapt wat dat nou eigenlijk inhoudt. Het zijn vaak korte maar hevige momenten. Je dreigt jezelf te verliezen. Je hoort in de verte de stem van Neil Young: I’ve been walking all night long, my footsteps made me crazy! Je zoekt houvast……. en vindt die ook. Altijd. Want je kijkt door de zoeker van de camera en de wereld wordt weer teruggebracht tot de juiste proporties, in het vertrouwde kader.
コメント